تحلیل رفتارهای خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی

دیابت یکی از شایع ترین مشکلات سلامتی با پیامدهای قابل توجه است. درمان و مدیریت دیابت نیز به طور عمده به وضعیت خودمراقبتی مربوط می باشد. این مطالعه با هدف تحلیل رفتارهای خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی انجام شد.
در این مطالعه توصیفی، 131 فرد دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهر تویسرکان در سال 1393 به روش سرشماری بررسی شدند. جمع آوری اطلاعات رفتارهای خودمراقبتی با استفاده از مقیاس خودمراقبتی Toobert و Glasgow صورت گرفت. جهت بررسی اطلاعات زمینه ای بیماران دیابتی، از چک لیست های طراحی شده بر اساس فرم های موجود در پرونده های مراقبتی بیماران استفاده گردید. داده ها با استفاده از آزمون من ویتنی، کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، 5% در نظر گرفته شد.
از مجموع 131 بیمار دیابتی مورد بررسی، 66 نفر مرد (4/50%) و 65 نفر (6/49%) زن بودند. میانگین سنی آنها 8/51 سال بود و 8 نفر دچار عوارض ناشی از این بیماری بودند. میانگین نمرات خودمراقبتی در بیماران 6/25 و نشان دهنده خودمراقبتی متوسط بود. رفتارهای خودمراقبتی با سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال، نوع درمان و نمایه توده بدنی، ارتباط معنی داری داشت. بین اجزای خودمراقبتی (شامل: رژیم غذایی، فعالیت جسمانی، تست قندخون و مراقبت از پا)، ارتباط معنی داری وجود داشت.
با توجه به وضعیت خودمراقبتی بیماران و اهمیت آموزش خودمراقبتی جهت افراد دیابتی می توان در برنامه های آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، توجه بیشتری به خودمراقبتی افراد دیابتی داشت.