بررسی مقایسه ای رویکرد توسعه ای دولت های هفتم و هشتم (اصلاحات) و نهم و دهم (عدالت)

این پژوهش براساس چارچوب نظری دولت توسعه گرا به بررسی رویکرد و عملکرد توسعه ای دولت های ایران در فاصله سال های میانی 1376 تا 1392 می پردازد. روش تحقیق در این مقاله، مبتنی بر روش تحلیل محتوا و بصورت توصیفی- تحلیلی می باشد. فرض اساسی تحقیق نیز این است که رویکرد و نگرش مثبت به مولفه های دولت توسعه گرا و تقویت این مولفه ها، دولت های هفتم و هشتم را به ایده دولت توسعه گرا نزدیک تر کرده است. بدین ترتیب که نگرش مثبت به مولفه های متعارف توسعه، تصور پیوند توسعه ملی با آشتی با نظام بین الملل و اتخاذ سیاست تنش زدایی در روابط خارجی، در کنار اولویت بخشی به توسعه سیاسی ، توجه به نهادهای مدنی و اصلاحات سیاسی در عرصه داخلی، مهم ترین ویژگی های رویکردی دولت های هفتم و هشتم نسبت به توسعه بوده است. تردید در مولفه های متعارف توسعه و اولویت بخشی به دیپلماسی عمومی در روابط خارجی، تاکید بر شعار تحقق عدالت درعرصه داخلی و توجه بسیار کم رنگ به مقوله تحزب و احزاب سیاسی، مهم ترین ویژگی های رویکردی دولت های نهم و دهم نسبت به توسعه بوده است. از نظر عملکردی نیز، هر دو دولت موفقیت ها و عدم موفقیت هایی در قبال توسعه داشته اند. مهم ترین تفاوت رویکردی وعملکردی دولت های مذکور در روابط بین الملل ، توسعه سیاسی وتوجه به نهادهای مدنی و احزاب، کنترل فساد و افزایش شفافیت بوده است.