مجاز و کاهش

مجاز ابتدا به عنوان ابزاری در آفرینش آثار ادبی و پس از آن به مثابه یکی از مختصات زبان خودکار در قالب رویکردهای متعدد مورد مطالعه قرار گرفته است. این فرایند را برخلاف تعریف سنتی اش، نمی توان کاربرد واژه ای در معنی غیر اصلی اش یا در معنی واژه ای دیگر دانست. نگارنده نوشته حاضر می کوشد به کمک نمونه هایی از زبان خودکار فارسی نشان دهد که آنچه تحت عنوان «مجاز» بر حسب سنت و به ویژه در قالب معنی شناسی واژگانی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد، گونه ای از کاربرد فرایند «کاهش» است که اتفاقا موارد بسیار گسترده تری را دربرمی گیرد و آنچه تاکنون تحت عنوان مجاز مطرح شده است، تنها بخشی از عملکرد این فرایند را می نمایاند. ما اساسا چیزی به نام مجاز در قالب سنتی اش نداریم؛ به عبارت دیگر، نمی توانیم به وجود مجاز همزمانی قایل باشیم.