تاثیر خستگی عضلات دورکننده ی ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند

اهداف کنترل پاسچر عبارت است از حفظ اندام ها و قسمت های مختلف بدن در راستای بیومکانیکی مناسب که به دو شکل ایستا و پویا وجود دارد. خستگی یکی از عواملی است که بر کنترل پاسچر و ثبات بدن تاثیر می گذارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر خستگی عضلات دورکننده ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند است.
مواد و روش ها 25 زن سالمند سالم، بدون سابقه افتادن با میانگین سنی 5/8±42/60 سال، وزن 54/9±85/60 کیلوگرم و قد 65/7±24/153سانتی متر در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها در جلسه اول آزمون های تعادل ایستا و پویا را در شرایط عادی (بدون خستگی) انجام دادند. در جلسه دوم ابتدا آزمودنی ها در برنامه خستگی عضلات دورکننده ران شرکت کردند و بلافاصله آزمون های تعادل ایستا و پویا را انجام دادند. به منظور مقایسه نتایج تحقیقات قبل و بعد از خستگی از آزمون تی وابسته استفاده شد.
یافته ها نتایج نشان داد برنامه خستگی عضلات دورکننده ران به طورمعنی داری نمرات آزمون های تعادل شامل تعادل ایستا و تعادل پویا را کاهش داده است. همچنین بین نمرات تعادل پویا و ایستا قبل و بعد از خستگی تفاوت معناداری وجود داشت و اندازه اثر برنامه خستگی در هر دو آزمون اندازه اثری بزرگ بود (05/0P<).
نتیجه گیری کاهش نمرات آزمون های تعادل ایستا و پویا احتمالا نشان دهنده این است که خستگی عضلات دورکننده ران میزان آسیب و دفعات افتادگی در سالمندان را به موجب نداشتن تعادل افزایش می دهد.