ضرورت تجویز پرستاری از دیدگاه سیاست گذاران پرستاری

در حال حاضر، در بسیاری از کشورها گروه های خاصی از پرستاران، مجاز به تجویز دارو می باشند. برخلاف توجه فزاینده دنیا به بحث تجویز پرستاری و تاکید سازمان جهانی بهداشت به اجرای آن در کشورهای منطقه، بررسی متون موجود بیانگر آن است که هنوز شواهدی در زمینه تجویز پرستاری در کشور ایران وجود ندارد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی ضرورت تجویز پرستاری از دیدگاه سیاست گذاران پرستاری صورت گرفت.
طراحی این مطالعه، به صورت یک مطالعه کیفی- توصیفی و با مصاحبه با 14 نفر از سیاست گذاران پرستاری انجام شد. روش نمونه گیری به صورت هدفمند بود. از مصاحبه نیمه ساختارمند برای جمع آوری داده ها بهره گرفته شد. مصاحبه با مشارکت کنندگان، به وسیله تعیین وقت قبلی و در محل خدمت آن ها انجام شد. تمامی مصاحبه ها با استفاده از دستگاه ضبط صوت دیجیتالی ضبط شد و همزمان با پیاده کردن متن، تجزیه و تحلیل مصاحبه ها با استفاده از روش تحلیل محتوای مرسوم و با استفاده از رویکرد استقرایی انجام گرفت. کدگذاری با نرم افزار MAXQDA انجام شد. برای دستیابی به صحت و پایایی داده ها، از معیارهای موثق بودن لینکلن و گوبا بهره گرفته شد.
تجزیه و تحلیل مصاحبه های مشارکت کنندگان، منجر به استخراج 3 طبقه اصلی تحت عناوین «حق سلامت و نیاز مردم»، «وضعیت جاری در شرایط بالینی» و «پیامدهای تجویز پرستاری» گردید.
بررسی دیدگاه ها و نظرات سیاست گذاران پرستاری در کشور نشان داد که با توجه به حق سلامتی افراد جامعه و نیاز مردم به خدمات سیستم مراقبت سلامت و نیز پیامدهای مثبتی که ممکن است از اجرای تجویز پرستاری حاصل گردد، ضرورت اجرای آن احساس می گردد که نیازمند تلاش مسوولان ذی ربط در جهت اجرایی شدن آن می باشد.