مقایسه اثر حفاظتی ال- کارنیتین و استیل ال- کارنیتین بر سطح گلوکز سرم و پراکسیداسیون لیپیدی در موش های صحرایی دیابتی

امروزه گرایش به سوی داروهای جدید که عوارض جانبی کمتری دارند روزبه روز گسترش می یابد. مطالعات مختلف تاثیر ال کارنیتین و استیل ال کارنیتین را در کاهش عوارض ثانویه بیماری دیابت نوع اول نشان داده اند. هدف این مطالعه، بررسی اثر تجویز خوراکی ال کارنیتین و استیل ال کارنیتین بر میزان گلوکز خون و پراکسیداسیون لیپیدی بافت مغز و کبد در رت های دیابتی بود.
در این مطالعه تجربی، 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به پنج گروه؛ کنترل (موش های سالم)، کنترل منفی (موش های دیابتی) و سه گروه دیابتی تحت تیمار تقسیم شدند. گروه های دیابتی با تزریق 110میلی گرم بر کیلوگرم آلوکسان دیابتی شدند. گروه های تحت تیمار، هر کدام به ترتیب ال کارنیتین، استیل ال کارنیتین و ال کارنیتین به همراه استیل ال کارنیتین (به میزان 300میلی گرم بر کیلوگرم) را به صورت گاواژ به مدت 30 روز دریافت نمودند. در پایان آزمایش، پراکسیداسیون لیپیدی، گلوکز سرم، پروفایل لیپیدی و آنزیم های کبدی اندازه گیری شد. نتایج توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و به دنبال آن آزمون تکمیلی توکی تحلیل شدند.
در گروه دیابتی تحت تیمار با ال کارنیتین در مقایسه با گروه دیابتی بدون درمان، به طور معنی داری غلظت گلوکز ناشتای خون، تری گلیسرید، کلسترول، کراتینین و آنزیم های کبدی سرم، همچنین میزان مالون دی آلدئید بافت کبد کاهش و میزان HDL افزایش یافت (05/0p<). تجویز استیل ال کارنیتین سبب کاهش مالون دی آلدئید بافت مغز و افزایش HDL سرم شد، اما بر سایر پارامترها اثر معنی دار نداشت. تجویز استیل ال کارنیتین همراه با ال کارنیتین، اثرات مثبت ال کارنیتین را کاهش داد.
تجویز ال کارنیتین در مقایسه با استیل ال کارنیتین در کاهش عوارض ثانویه بیماری دیابت تاثیر بیشتری دارد. همچنین تجویز همزمان این دو ماده توصیه نمی شود.