میکروفاسیس، چینه نگاری سکانسی همراه با مطالعات ایزوتوپی اکسیژن و کربن مربوط به نهشته های ائوسن زیرین - میانی در کوه های زاگرس مرتفع

نهشته های ائوسن در مناطق حمزه علی و شلمزار شامل کربنات های سازند جهرم می باشد که به ترتیب دارای ضخامتی معادل 176 و 446 متر می باشد. نهشته های ائوسن در مناطق مورد مطالعه شامل آهک های نازک ، متوسط تا ضخیم لایه و حتی توده ای با میان لایه-های آهک مارنی و گاها« مارن خاکستری متمایل به زیتونی است. این نهشته ها بر روی سازند پابده و در زیر سازند آسماری قرار دارد. مطالعات پالئونتولوژی نشان می دهد که سن رسوبات در مقطع حمزه علی از ائوسن زیرین (SBZ12) شروع شده و در انتهای مقطع به سن ائوسن میانی (SBZ13) می رسد ولی در مقطع شلمزار کل توالی دارای سن ائوسن میانی می باشد. مهم ترین فرامینیفرهای بزرگ بنتیک در این مقاطع عبارتند از انواع Assilina که نشان از محیطی پر از استرس ولی غنی از مواد آلی می باشند. در دو مقطع مورد مطالعه تعداد 12 میکروفاسیس و یک لیتوفاسیس کنگلومرایی تشخیص داده شده است. علاوه بر این تعداد 6 سکانس رسوبی (D. S) در مقطع حمزه علی و 5 سکانس رسوبی در برش شلمزار (شامل TST،mfs و HST) تعیین شده است. مطالعات ایزوتوپی اکسیژن و کربن جهت تعیین دما قدیمه و روندهای دیاژنز بر روی نمونه هایی با حداقل دگرسانی (میکرایتی) در این مقاطع صورت گرفته است. بر اساس مطالعات ایزوتوپی صورت گرفته بر روی نمونه ها، دمای دیرینه محیط برای مقطع حمزه علی 5/28 درجه سانتیگراد و برای مقطع شلمزار 5/22 درجه سانتیگراد بدست آمده است. روند دیاژنز برای مقطع حمزه علی تدفینی و برای مقطع شلمزار متائوریکی معرفی می-گردد.