مطالعه تطبیقی شبیه سازی انسان از منظر فقه شیعه و اهل سنت

با پیشرفت دانش بشری در زمینه بیوتکنولوژی، تولید مثل، در دو دهه اخیر به گون های غیرقابل تصور گسترش یافته است. هم زمان با گسترش دانش بشری و دستاوردهای نوین آن در عرصه علوم تجربی و ژنتیک مسائل پیچیده فقهی و حقوقی که تا آن زمان مطرح نشده بودند، خودنمایی کردند. تولد انسان به روشنی غیر از آنچه معمول است از آرزوهایی بوده که از دیرباز بشر در فکر تحقق و عملی ساختن آن بوده است. پدید های که در سالهای اخیر انتشار خبر موفقیت دانشمندان علم ژنتیک در حوزه شبیه سازی دنیا را به شگفتی وا داشته است. شبیه سازی یا همسا سازی 1 به عنوان پدید های نوین در عرصه زیست فناوری به لحاظ ارتباطی که با مسائل انسانی دارد، پرسشهای گوناگونی را در عرصه های مختلف به همراه آورده است و فروع مختلفی را فراروی فقها و حقوقدانان معاصر نهاده است آنچه که ما در این نوشتار به آن پرداختیم بررسی شبیه سازی از منظر فقه شیعه و اهل سنت بود که فقه اهل سنت در پذیرش این تکنولوژی سختگیر بوده و آن را نامشروع و غیر اخلاقی دانسته تاجایی که حتی پذیرندگان آن را محارب با الله میدانستند بر خلاف فقه شیعه که در آن با نرمی بیشتری به این پدیده نگریسته شده و غالب فقها سعی در توجیه و پذیرش آن دارند هرچند که نباید وجود مخالفان را نیز نادیده انگاشت. انگیزه محقق از شرح موضوع آن است که با اتکال بر ایزد منان و با استفاده از فقه پویا، بتوان بستر قانونی شبیه سازی را مهیا نمود.