ارزیابی و بهینه سازی الگوی کاربری اراضی (مطالعه موردی:حوضه آبخیز گل رودبار، استان سمنان)

بهینه سازی کاربری اراضی، یکی از راه کارهای مناسب برای حفاظت خاک است که به مدیران حوضه های آبخیز و تصمیم گیران این امکان را می دهد تا از بین گزینه های مختلف کاربری اراضی، بهترین تصمیم را اتخاذ کنند. هدف اصلی در انجام این تحقیق، تعیین سطح بهینه کاربری اراضی برای کاهش میزان فرسایش خاک و افزایش درآمد ساکنان حوضه آبخیز گل رودبار واقع در استان سمنان بود. برای این کار مدل برنامه ریزی خطی برای سه رویداد مختلف وضعیت کنونی کاربری ها و بدون اعمال مدیریت اراضی، وضعیت کنونی کاربری ها و اعمال مدیریت اراضی و وضعیت استاندارد کاربری ها، موردمطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که در شرایط بهینه سطح اراضی باغی 85/28 درصد، سطح اراضی مرتعی 12/74 درصد و سطح اراضی کشت آبی 78/283 درصد افزایش می یابند. همچنین در صورت بهینه سازی کاربری اراضی در شرایط استاندارد کاربری ها، میزان فرسایش و سوددهی نسبت به شرایط قبل از بهینه سازی حوضه به ترتیب 28/16 درصد کاهش و 58/94 درصد افزایش می یابد.