بررسی خودشکوفایی از منظر محی الدین ابن عربی و جنبش پتانسیل انسانی

مکتب های نوپدید دینی، پدیده هایی نوظهور هستند که تلاش دارند مفاهیم نهانی، باطنی، تغییرناپذیر و حتی جاودانی ادیان و مشرب های عرفانی را از منظری باز تعریف کنند که آن مفاهیم بدون اتصاف به سنت دینی و عرفانی خاص یا حتی با نیم نگاهی به سنت دینی خاص، لباسی صددرصد جدید بر قامت پوشانده که در بسیاری از موارد به ناچار متجانس با آن قامت هم نباشد.
انسان یکی از این مفاهیم و زمینه ها است؛ چراکه از سویی در ادیان ابراهیمی، انسان بر صورت خدا آفریده شده و مجمع صفات الوهی است و از سوی دیگر به دلیل اهمیت موضوع، نقطه ی ضربه پذیر این ادیان نیز به حساب می آید؛ چراکه انسان شناسی مکتب های نوپدید دینی و ادعاهای ناظر به آن زمینه های خوبی را برای مفروض های جدید این مکاتب فراهم می آورد، از این رو شاید با محدود کردن بحث به یکی از سنت های دینی و برگرفتن یکی از مشرب های عرفانی ناظر به آن سنت دینی، قیاس و تحلیل مدعای فوق به لحاظ مقدماتی امکان پذیر شود.
مقاله فوق با برگرفتن دین اسلام و سنت عرفانی پایه ریزی شده توسط یکی از بزرگترین عارفان مسلمان (شیخ اکبر محی الدین ابن عربی (570 – 638 ق)) تلاش دارد شاخصه های کلی انسان-شناسی عرفانی - آنهم به نحوی مقدماتی در این دستگاه معرفتی - را بازنمایی کند و در قیاس کلی با یکی از مکتب های نوپدید دینی یعنی جنبش پتانسیل انسانی، انحراف های موجود در این مکتب را با تکیه بر برخی مصادیق روانشناسانه و عرفانی ارائه کند.