تاثیر کیفیت سرمایه انسانی بر جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی

سرمایه گذاری مستقیم خارجی ( FDI) یکی از مهمترین عوامل مطرح در زمینه افزایش تعاملات اقتصادی در عرصه بین المللی می باشد، که بکارگیری این نوع سرمایه گذاری اهدافی چون ارتقاء فن آوری، توسعه مهارت و مدیریت برای ارتقاء توان کیفی نیروی کار داخلی، افزایش استاندارد تولیدات داخلی، توسعه بازارهای صادراتی و حرکت به سوی اقتصاد بازار را دنبال می کند. از این رو وظیفه دولت، کمک به ظهور و پویایی صنایع و کارآفرینان داخلی برای جلب مشارکت شرکای خارجی ( به عنوان سرمایه گذار یا عرضه کننده فن آوری ) است.
پژوهش حاضر، به ارزیابی اثر کیفیت سرمایه انسانی همراه با عوامل دیگری از جمله نرخ ارز، درجه باز بودن اقتصاد، اندازه بازار و ثبات اقتصادی بر جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی در کشورهای منتخب درحال توسعه جنوب شرق آسیا (تایلند، کره جنوبی، سنگاپور، مالزی، اندونزی و چین) طی سالهای 1995 تا 2012 و کشور ایران از سال 1980 تا 2012 پرداخته است. بدین منظور، با به کارگیری روش پانل دیتا برای کشورهای منتخب جنوب شرق آسیا به برآورد مدل تحقیق پرداخته شده است. علاوه بر آن، به منظور مقایسه نتایج مدل مربوط به کشورهای شرق آسیا با کشور ایران با استفاده از روش سری زمانی به برآورد مدل مربوط به کشور ایران پرداخته شده است. نتایج تحقیق نشان داد که در ایران و دیگر کشورهای منتخب در حال توسعه، شرایط مساعد برای سرمایه گذاری، در تعامل با سرمایه انسانی زمینه ساز جذب FDI است. در این راستا، ضروری است تصمیم گیرندگان کشور در برنامه ریزی های کلان خود، توسعه انسانی را مورد توجه بیشتری قرار دهند و خصوصا به ارتقای سطح و گستره آموزش افراد جامعه در رده های مختلف سنی بپردازند.