مقاومت به ونکومایسین با روش های فنوتیپی و ژنوتیپی درایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران

استافیلوکوکوس اورئوس از عوامل مهم بیماریزای انسان است که باعث ایجاد طیف وسیعی از بیماری ها می شود و ونکومایسین از بهترین داروها برای درمان عفونت های ناشی از آن است. استفاده بی رویه از ونکومایسین باعث بوجود آمدن ایزوله های مقاوم می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی احتمال حضور ایزوله های مقاوم به ونکومایسین و تعیین الگوی آنتی بیوتیکی آنها بود.
در این پژوهش طی یک سال 100 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه های بالینی بیماران جدا سازی شد. تمامی ایزوله ها به کمک تستهای کوآگولاز، کاتالاز، DNase و تخمیر قند مانیتول تعیین هویت شدند و حساسیت ایزوله ها برای 9آنتی بیوتیک با روش انتشار دیسک در آگار و همچنین حداقل غلظت مهار کننده (MIC) ونکومایسین به روش رقت در آگار مطابق توصیه های موسسه استانداردهای آزمایشگاهی و بالینی (CLSI) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای شناسایی ژن مقاومت به ونکومایسین (vanA) استفاده شد.
در 100 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران، محدوده MIC ونکومایسین بین μg/ml 2-0/125 بود و کلیه ایزوله ها به ونکومایسین حساس بودند. نتایج آنتی بیوگرام نشان داد بیشترین میزان مقاومت مربوط به آمپی سیلین (80%) و کمترین میزان مربوط به ونکومایسین (0%) است.
خوشبختانه هیچ نمونه مقاوم به ونکومایسین در بین ایزوله ها مشاهده نشد و این دارو هنوز کارایی لازم برای درمان عفونتهای استافیلوکوکوس اورئوس را دارد.