بررسی سازه انگارانه و نئورئالیستی روابط راهبردی ایران و سوریه (2015-1979)

روابط راهبردی ایران و سوریه در سه دهه گذشته مصداق یکی از دیرپاترین اتحادها در منطقه خاورمیانه بوده است. ریشه های این روابط راهبردی را می توان در تغییرگفتمان نظام ایران ناشی از پیروزی انقلاب اسلامی و ایجاد سازه های ارزشی جدید از یک طرف و تهدیدات مشترک این دو بازیگر در منطقه از طرف دیگر جستجو کرد، موضوعی که به ویژه در بحران اخیر سوریه نمود و بروز بیشتری یافت. از این رو، در پژوهش حاضر با بهره گیری از یک چارچوبی توصیفی و تحلیلی در صدد پاسخ به این سوال هستیم که چه عواملی در شکل گیری و تداوم روابط راهبردی این دو کشور طی سال های پس از انقلاب اسلامی ایران تا وقوع بحران سوریه به عنوان دو نقطه عطف بنیادین در تاریخ سیاسی منطقه خاورمیانه موثر بوده است؟ در این مقاله مناسب ترین نظریه هایی که قابلیت تبیین اتحاد پیچیده و راهبردی میان ایران و سوریه داشته اند، شناسایی شده و در میان آنها از دو نظریه سازه انگاری و نئورئالیسم استفن والت برای تبیین روابط راهبردی دو کشور بهره گرفته شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که در بین نظریات موجود در روابط بین الملل، بهترین مدل تبیینی برای بررسی منافع راهبردی مشترک ایران و سوریه در سال های موردمطالعه، ترکیب دو نظریه سازه انگاری و نئورئالیسم استفن والت می باشد.