بررسی دلالت های احادیث «منزلت» و «ثقلین» بر مشروعیت سیاسی الهی در نظام امامت

موضوع مقاله حاضر بررسی دلایل نقلی مشروعیت الهی امام در کلام شیعی بر اساس دو حدیث متواتر «منزلت» و «ثقلین» است. این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد فقه الحدیث در کلام نقلی به بررسی مساله پرداخته است. بر اساس دلالت حدیث منزلت، به جز منزلتی که از حضرت علی (ع) استثناء شد، تمام منازل هارون (ع) برای ایشان ثابت می شود که خلافت و جانشینی از مهمترین آن منازل می باشد. همانگونه که جانشینی هارون(ع)، همراه با درخواست حضرت موسی (ع) از خداوند و با موافقت الهی صورت گرفت، خلافت و جانشینی حضرت علی7 نیز از طرف خداوند بوده و حضرت رسول (ص) از نزد خود هرگز نمی تواند خلیفه و جانشین برای مردم قرار دهد.
در حدیث ثقلین، اهل بیت: برابر با قرآن معرفی شده-اند و تبعیت مطلق از قرآن، شامل آن ها نیز می شود. از آن جهت که قرآن، مایه هدایت بشر و کتابی خالی از خطا می باشد، اهل بیت: نیز همانند قرآن، می بایست مبرا از خطا و هدایت کننده به سمت کمال باشند که این نکته دلالتی روشن بر عصمت اهل بیت: دارد. واضح است که امت اسلامی قادر به تشخیص چنین فردی نیستند و خداوند بر اساس قاعده لطف، وظیفه دارد که مصادیق اهل بیت و جانشینان پیامبر (ص) را تعیین نماید تا مردم از ضلالت و گمراهی نجات یابند.