مولفه های سبکی منظومه یوسف و زلیخای خاوری کوزه کنانی

داستان یوسف و زلیخا یکی داستان‏هایی است که از قرآن مجید به ادبیات فارسی راه یافته و تاکنون دست‏مایهکار تعداد زیادی از شاعران قرار گرفته است. «میرزا معصوم کوزه کنانی»، متخلص به خاوری تبریزی، از شاعرانی است که در منظومه‏ای جداگانه به این داستان پرداخته است. نگارندگان پس از تصحیح نسخه‏‏ای از این منظومه جهت شناساندن هرچه بیشتر هنر این شاعر پارسی‏گوی، به بررسی سبک‏شناسانه این اثر در سه سطح: زبانی، ادبی و محتوایی پرداخته‏اند. بررسی این منظومه نشان دهنده آن است که میرزامعصوم خاوری، شاعری تواناست و شعر او سرشار از انواع صورخیال و مضمون آفرینی های تازه و بدیع است. ترکیب سازی ها و استفاده فراوان از آرایه های ادبی: (کنایه، استعاره، جناس، تشبیه و...) در این منظومه مشهود است. از نظر زبانی نیز اگرچه شاعر بیشتر طبق قواعد نحوی و زبانی سده سیزده عمل کرده است، ولی مثل همه شاعران دوره بازگشت ردپای مختصات سبکی شعر قدما در شعر او دیده شده است.