انتخاب روش های اصلاحی مرتع بر اساس شرایط محیطی (مطالعه موردی: منطقه طالقان میانی)

چرای بی رویه و استفاده غیراصولی در بیشتر تیپ های گیاهی مراتع طالقان میانی وضعیت فقیر و خیلی فقیر را به وجود آورده است. با توجه به نقش مهم مراتع در تولید و تامین علوفه و فواید دیگر اجرای طرح مدیریت این مراتع با شیوه های علمی و اصلاح آن ها جهت بهبود وضعیت آن ها، امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. با توجه به اهداف ذکرشده، این تحقیق با استفاده از تلفیق اطلاعات پوشش گیاهی، وضعیت، شیب، خاکشناسی، بارندگی و غیره توسط سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) در منطقه ای با وسعت 12/37977 هکتار و در موقعیت جغرافیایی ̋43، ́36، ̊50 تا ̋20، ́53، ̊50 طول شرقی و ̋19، ́5، ̊36 تا ̋19، ́19، ̊36 عرض شمالی در بخش میانی حوزه آبخیز طالقان (90 کیلومتری شمال غرب تهران) به اجرا در آمده است. با توجه به نتیجه تلفیق اطلاعات، عملیات اصلاحی و احیایی در قالب روش مرتعداری مصنوعی شامل جلوگیری از ورود دام در 325/6621 هکتار، بذرکاری در 381/1274 هکتار، میانکاری و بذرپاشی در 561/694 هکتار، بذرپاشی در 254/1215 هکتار و کپه کاری در 101/2368 هکتار از اراضی منطقه که وضعیت فقیر و خیلی فقیر داشتند است. این عملیات اصلاحی باعث افزایش یا بهبود مدیریت چرای دام، بهبود شرایط حوزه آبخیز و افزایش زیستگاه حیات وحش می شود و برای اهداف مشابه سودمند خواهد بود.