تحلیل گفتمانی نگاه بازیگر آمریکایی و ایرانی به مفهوم تروریسم

گفتمان نظامی از دلالت های مرتبط به هم است که در چارچوب آن رویه های اجتماعی شکل می گیرد و تعامل «خود» و «دیگری» برساخته و واقعیت معنادار می شود. ساختارهای معنایی به تکوین هویت ها و ترجیحات می پردازند. هویت یابی و جایابی شدن هویت ها در هر نقطه، در هر نوع منظومه گفتمانی قرین شکل گیری مرزهای سیاسی است. مرزهای سیاسی موجب می شود که استقرار هویت ها در فضای سیاسی در برابر غیریت های رادیکال، معنا و مفهوم یابند. سوال پژوهش این است که فرایند معنادار شدن پدیده تروریسم از منظر بازیگر آمریکایی و ایرانی چگونه قابل تحلیل است؟ فرضیه پژوهش این است که در نگاه بازیگر آمریکایی و ایرانی به مفهوم تروریسم، رویه های گفتمانی در برساختن «خود» و «دیگری» و نوع نگاه به تروریسم نقش بسیار مهمی دارد. در واقع نوع نگاه به تروریسم، از منظر این دو بازیگر، نمود بارزی از مفصل بندی یک پدیده، با رویه های گفتمانی و براساس اسطوره ها و آرمان های هر یک از دو بازیگر در برساختن «دیگری» تروریسم است. آرمان های هر یک از این دو بازیگر به عنوان نماد اسطوره ای در هویت و گفتمان سیاست خارجی، از یک طرف می-تواند هویت ملی و بازنمایی هویت و تفاوت را مهیا نماید و از دیگر سو خط مشی های سیاست خارجی را هدایت نماید یا رویداد و پدیده ای چون تروریسم را بازنمایی نماید. در این پژوهش روش تحقیق بر اساس روش تحلیل گفتمان است.