ادب حضور در محضر اثر تاریخی

در زنده انگاشتن آثار تاریخی معماری ایرانی، بدون توجه به قدمت معنادارشان، فقط به کلیات پرداخته شده و هیچ نتیجه کاربردی ندارد. رجوع انسان امروز به اثر تاریخی ادب حضور می طلبد و امتداد حیات پویای اثر تاریخی نیز مستلزم حضور انسان مودب است و این نیاز دوسویه تضمین کننده برقراری ارتباط آن ها برای ارتقای سطح کیفی حیات هر دو است. موضوع این مقاله تعریف ادب حضور برای برقراری ارتباط انسان با آثار تاریخی معماری ایرانی است. متروک ماندن آثار تاریخی معماری و حیرانی انسان دوره مدرن در نامکان ها، نیاز او را دمی آسودن در مکانی دارای روح جدی تر می کند. با توجه به اهمیت وجوه نامحسوس معماری، روش کلی تحقیق روشی کیفی با استعانت از استعاره خواهد بود. در نتیجه این تحقبق به این مطلب می رسیم که، ادب حضور یعنی توجه به نیازهای اثر، چونان موجودی سال خورده، و درک شرایط مناسب حضور در محضرش، همچون محضر یک مربی، و تداوم در حضور به جای بازدیدهای موزه ای و عدم مداخله کالبدی بی جا است.