اثربخشی روان درمانی امیدمحور بر انگیزش درمان افراد وابسته به مواد مخدر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی امیدمحور بر انگیزش درمان افراد وابسته به مواد مخدر انجام شد.
روش پژوهش شبه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری عبارت بودند از: افراد وابسته به مواد مخدر مراجعه کننده به مراکز و کلینیک های ترک اعتیاد مناطق 9، 10 و 11 شهر مشهد. برای نمونه گیری تعداد 40 نفر از بین افراد داوطلب انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و کاربندی نیز به تصادف به یک گروه (آزمایش) اختصاص پیدا کرد. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای روان درمانی گروهی امیدمحور دریافت نمودند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. هر دو گروه، مقیاس آمادگی برای تغییر و انگیزش درمان میلر و تونیگان را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند.
نتایج نشان داد روان درمانی امیدمحور بر افزایش انگیزش درمان و مولفه های بازشناسی، دوسوگرایی و گام برداری افراد وابسته به مواد مخدر موثر است.
به کارگیری اصول روان درمانی امید محور نقش مهمی در افزایش انگیزش درمان افراد وابسته به مواد مخدر داشته و استفاده از آن می تواند موفقیت برنامه های درمانی و سایر پیامدهای مثبت درمانی را در آن ها به دنبال داشته باشد.