تاثیر توانمندسازی بر اساس روش حل مسئله و با پیگیری تلفنی بر آمادگی جهت ترخیص مراقبین خانوادگی بیماران صدمات مغزی وآگاهی، نگرش و مهارت مراقبتی آنان

یکی از مشکلات بسیار مهم افراد مبتلاء به صدمات مغزی عوارض پس از آن می باشد که به طور بالقوه مانع بهبودی مطلوب این دسته از بیماران می گردد. اگرچه این عوارض قابل پیشگیری بوده ولی آموزش های معمول بیمارستانی خود به تنهایی نتوانسته اند کلید حل مشکلات متعددی باشند که بیمار و خانواده او در این زمینه با آن مواجه هستند. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر توانمندسازی مراقبین خانوادگی بیماران صدمات مغزی بر اساس روش حل مسئله با پیگیری تلفنی بر آگاهی، درک و مهارت مراقبتی آنان بود.
این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده با گروه شاهد بود که در آن 60 مراقب بیمار مبتلا به صدمه مغزی به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله (30 نفر) و شاهد (30 نفر) تقسیم شدند. گروه شاهد مراقبت های روتین بیمارستانی را تا زمان ترخیص دریافت نمودند. در مورد گروه مداخله یک برنامه آموزشی مبتنی بر حل مسئله در خصوص چگونگی مراقبت از بیمار برای مراقبین به اجرا گذاشته شد و پس از ترخیص نیز به مدت 8 هفته از طریق تلفن آموزش و پیگیری های بعدی انجام شد. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه های محقق ساخته شامل اطلاعات جمعیت شناختی، آگاهی، نگرش و مهارت بود که روایی محتوای آن با نظر اساتید بررسی و مورد تایید قرار گرفت و پایایی آن نیز با استفاده از روش آلفای کرونباخ بررسی و تایید شد. این پرسشنامه ها توسط مراقبین قبل و بعد از اتمام پژوهش تکمیل گردیدند. داده ها در نسخه 16 نرم افزارSPSS وارد و با استفاده از آزمون های تی مستقل من – ویتنی، تی زوجی و زوج های همسان شده ویلکاکسون با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل گردیدند.
بر اساس آزمون تی مستقل، بین میانگین نمرات آگاهی، نگرش و مهارت مراقبین گروه مداخله و شاهد قبل از مداخله تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0p>) ولی مقادیر میانگین نمرات آگاهی، نگرش و مهارت مراقبین گروه مداخله 8 هفته بعد از مداخله به صورت معنی داری افزایش یافت (001/0p<) در حالی که در گروه شاهد اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P>0.05).
توانمندسازی مراقبین خانوادگی به روش حل مسئله منجر به افزایش آگاهی، نگرش و مهارت مراقبین صدمات مغزی شده و آن ها را در ارائه مراقبت کارآمد یاری داده و منجر به بهبود ایفای نقش مراقبتی آن ها می شود و می توان آن را به عنوان یک روش جایگزین در شرایط عدم وجود پرستاران جامعه محور در کشور توصیه نمود.