رویکردهای درمانی و دارویی در درمان آسم: مروری بر داروهای معمول و جدید

در دهه‌های اخیر پیشرفت‌های درمانی و کشف و عرضه داروهای جدید ضد آسم بسیار محدود بوده ‌است. در حقیقت در طی سه دهه اخیر داروهای مهارکننده لوکوترین‌ها، تنها کلاس جدید داروهای ضد آسمی بوده‌اند. با این حال، با پیشرفت‌های تازه در زمینه تحقیقات مولکولی در سال‌های گذشته، سرعت پژوهش بر روی مواد و ترکیبات با اثر درمانی افزایش یافته ‌است. پژوهش بر روی داروهای جدید و عرضه داروهای قدیمی با اشکال و فرمول‌های جدید که عوارض جانبی کمتری داشته باشند، اهمیت بسیاری دارد. چرا که آسم یک بیماری طولانی مدت و مزمن است که هزینه‌های بسیاری را بر سیستم بهداشتی کشور تحمیل می‌کند. آسم‌های شدید و کنترل نشده و بیماری انسدادی مزمن ریه از جمله بیماری‌های پرهزینه، هم برای شخص بیمار و هم برای سیستم درمانی کشور است. این بیماری‌ها موجب کاهش کیفیت زندگی و سلامتی درصد قابل توجهی از افراد می‌شوند. ضمن اینکه مشکلات تنفسی و سلامتی جدیدی نیز ناشی از شهرنشینی و آلودگی هوا پدیدار شده است که موجب افزایش درصد بروز بیماری‌های تنفسی می‌شوند. از طرف دیگر داروهای فعلی مورد استفاده در درمان آسم نیز هر کدام دارای مزایا و معایب فارماکولوژیک و فیزیولوژیک خاص خود هستند. کورتیکواستروییدهای ضد آسم فعلی اگرچه بصورت موضعی و استنشاقی استفاده می‌شوند ولی همچنان حایز نقطه ضعف اصلی خود یعنی انتشار سیستمیک در تمام بدن از طریق نفوذ در مخاط و سلول‌های اپیتلیال راه‌های هوایی هستند. استفاده طولانی مدت کورتیکواستروییدها عوارضی از قبیل پوکی استخوان و سرکوب سیستم ایمنی را بهمراه دارد. سرکوب سیستم ایمنی خود می‌تواند سبب تشدید علایم آسم و استعداد ابتلا به بیماری‌های عفونی دیگر از جمله قارچ‌های فرصت‌طلب شود. از طرف دیگر کلونیزاسیون قارچی راه‌های هوایی می‌تواند بدون ظهور علایم مشخص عفونت قارچی باشد و احتمالا موجب تشدید علایم تنفسی آسم نیز می‌گردد.