جایگاه پارچه بافی و خیاطی در هنرها و صنایع ایران

پارچه بافی از هنرهای دیرینه ایرانیان است. چنان که می دانیم، صنعت و هنر در اندیشه اسلامی، همواره پیوندی جدایی ناپذیر داشته اند و اثر هنری که محصول کار هنرمند صنعتگر بود، از سویی به زندگی روزمره و از دیگر سو به دین و عالم معنویت اتصال می یافته است. در این میان، بافت پارچه هم یک هنر و هم یک صنعت به شمار می رود؛ هنر از منظر طرح و نقش و زیبایی و صنعت یا حرفه از منظر فن و مهارت بافندگی. خیاطی نیز که پیشه ای وابسته به بافندگی است، در عین اینکه یک مهارت فنی است، می تواند به عنوان یک هنر نیز مورد توجه قرار گیرد. این دو پیشه به دلیل اهمیت پوشش در جوامع متمدن و ازجمله جامعه اسلامی، خود دارای جایگاه جداگانه ای در میان سایر پیشه ها و صنایع و به تبع آن در حکمت هنر اسلامی هستند که بدان، توجه چندانی نشده است. در این مقاله به صنعت بافندگی و خیاطی از دیدگاه نظری آن و با رویکردی توصیفی تحلیلی پرداخته شده و برای روشن شدن زوایای مختلف در این دو پیشه، نظریات عرفانی، فتوت نامه ها، منابع دینی و زمینه های تاریخی و اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است.