اثرات متیل پردنیزولون بر بازیابی عملکرد حرکتی به دنبال قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست سلول زدایی شده در موش صحرایی

به دنبال ترومای سیستم اعصاب محیطی، تجویز عوامل ضد التهابی یکی از استراتژی های مناسب برای کنترل آسیب وارده و پیش برد فرآیند ترمیم است. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثرات داروی متیل پردنیزولون بر بهبود عملکرد حرکتی و تغییرات بافتی به دنبال قطع عصب سیاتیک و ترمیم با پیوند داربست های سلول زدایی شده در موش صحرایی بود.
در این مطالعه تجربی، 50 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار به طور تصادفی به 5 گروه 10تایی تقسیم شدند؛ گروه کنترل منفی (قطع عصب سیاتیک بدون دریافت دارو)، گروه شم (انجام عمل جراحی بدون قطع عصب با دریافت حلال دارو)، گروه های تجربی 1 و 2 (قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست با تجویز داروی متیل پردنیزولون با دوزهای یک و 30میلی گرم/کیلوگرم به صورت درون صفاقی) و گروه تجربی 3 (قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست با دریافت حلال دارو). آزمون های رفتاری، الکتروفیزیولوژیک و بافتی، در طول دوره آزمایش انجام شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS 16 و با آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.
سرعت روند ترمیم و بهبود عملکرد حرکتی در گروه های تیمارشده با متیل پردنیزولون در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). آتروفی توده عضلانی گاستروکنمیوس در گروه های تیمارشده با متیل پردنیزولون کاهش یافت. همچنین، تعداد فیبرهای عصبی، قطر آکسون ها و ضخامت غلاف میلین در گروه های تیمارشده، به طور معنی داری بیشتر بود (05/0p<).
تجویز متیل پردنیزولون به دنبال قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست سلول زدایی شده، میزان بهبود عملکرد حرکتی و ترمیم بافتی را افزایش می دهد. بازیابی عملکرد حرکتی و بافتی در دوز بالای متیل پردنیزولون نسبت به دوز پایین بهتر است.