اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای زندگی و احساس تنهایی نوجوانان مراکز شبه خانواده

خانواده، بزرگترین و اصلی ترین نقش تربیتی در جوامع را ایفا می کند، به نحوی که والدین به عنوان ارکان بنیادی این نهاد، رشد اجتماعی و عاطفی فرزندان را میسر می سازند. آن چیزی که نقش خانواده را پررنگ تر می نماید آثار سوء رشدی، تربیتی، رفتاری، اجتماعی و شخصیتی بر فرزندان می باشد. در این مطالعه تاثیر مداخله پذیرش و تعهد بر معنای زندگی و احساس تنهایی نوجوانان بی و بدسرپرست مستقر در مراکز شبه خانواده بررسی شده است.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی با گروه کنترل و دوره ی پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه نوجوانان بی و بدسرپرست مستقر در مراکز شبه خانواده شهر اصفهان در سال 1394 بود. سی نوجوان در این پژوهش شرکت کردند (گروه آزمایش پانزده نفرو گروه کنترل پانزده نفر) گروه آزمایش در هشت جلسه یک ساعته تحت درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از مقیاس های احساس تنهایی UCLA (راسل و همکاران،1980) و مقیاس معنای زندگی (وانگ،2012) قبل از مداخله، پس از مداخله و در پیگیری جمع آوری شدند. آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری برای بررسی نتایج به کار گرفته شدند.
تحلیل داده های پژوهشی حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد، احساس تنهایی را در اعضاء گروه آزمایش به طور معناداری کاهش و معنای زندگی را در آن ها افزایش داده است.(001/≥P) این تغییرات در مرحله پیگیری نیز پایدار بود.
درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با تقویت حس پذیرش نسبت به وقایع ناخواسته زندگی، قدرت انطباق و تعهد به آینده، میزان سازگاری و امید را افزایش می دهد. لذا این مداخله می تواند برای افزایش معنا در زندگی و کاهش احساس تنهایی در میان این گروه از نوجوانان به کار گرفته شود.