ترمیم آسیب های سیستم اسکلتی-عضلانی با استفاده از داربست های حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی: مقاله مروری

افزایش میانگین سنی جامعه و فعالیت های ورزشی که سیستم اسکلتی-عضلانی درگیر می شود و نیز تنوع بیمارانی که با این آسیب ها دست و پنجه نرم می کنند، هزینه های زیادی به جامعه تحمیل می نماید. گرفت های استخوانی یک استاندارد برای درمان یا جایگزینی بافت آسیب دیده هستند. اتوگرفت ها رایج ترین گرفت ها هستند اما مشکلاتی چون درد، عفونت، ایجاد جای زخم و آسیب به محل دهنده دارند. آلوگرفت ها یک روش جایگزینند اما آن ها نیز خطر انتقال عوامل عفونی و رد ایمنی را به همراه دارند. بنابراین، جراحان و پژوهشگران به دنبال روش های درمانی جدید برای بهبود ترمیم استخوانند. در سال های اخیر مهندسی بافت و استفاده از سلول های بنیادی به عنوان یک روش امیدبخش پدیدار شده است. سه بخش اصلی مهندسی بافت، داربست، سلول و فاکتورهای رشد هستند که ترکیب آن ها منجر به شکل گیری سازه های مهندسی بافت می شود که باعث ترمیم و بازسازی بافت ها می شود. استفاده از داربست هایی با ویژگی های مناسب می تواند در جهت بهبود عملکرد یا حتی بازسازی بافت آسیب دیده موثر باشد. زیست مواد مورد استفاده در ساخت داربست ها می توانند مواد طبیعی یا سنتزی زیست تخریب پذیر یا زیست تخریب ناپذیر باشند. پلیمرها عمده مواد مورد استفاده در مهندسی بافت هستند. فاکتورهای رشد گروهی از پروتئین ها هستند که موجب تکثیر و تمایز سلولی می شوند. دو منبع اصلی سلولی، سلول های بافت مورد نظر و سلول های بنیادی هستند اما به علت تکثیر پایین و محدودیت دسترسی به سلول های بافت، استفاده از سلول های بنیادی پیشنهاد مناسب تری است. ترکیب سلول های بنیادی مزانشیمی حاصل از مغز استخوان، بافت چربی و بندناف، با داربست ها و فاکتورهای رشد مناسب، می تواند روش کارآمدی در درمان آسیب های اسکلتی باشد. در این مطالعه مروری، به بررسی استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی در ترمیم استخوان، غضروف، منیسک، رباط، تاندون و ستون فقرات آسیب دیده پرداخته شده است.