اثربخشی داستان خوانی بر افزایش خود پنداشت و نگرش به خواندن در دانش آموزان مبتلابه نارساخوانی

خواندن یکی از مهارت های اساسی و لازم در عصر حاضر است. بدیهی است که بروز اختلال در آن می تواند مشکلات زیادی را برای فرد مبتلا ایجاد کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی داستان خوانی بر افزایش خود پنداشت و نگرش به خواندن در دانش آموزان مبتلابه نارساخوانی، انجام شد.
پژوهش حاضر مطالعهٔ نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل، بود. جامعهٔ آماری در این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی و مبتلابه نارساخوانی در شهر رشت و سال تحصیلی 93-1392 بود که تعداد 24 نفر از آن ها با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند؛ سپس این افراد در دو گروه آزمایش و کنترل، به شیوهٔ تصادفی، جای دهی گردیدند. برای جمع آوری داده ها در این پژوهش از آزمون هوش (وکسلر، 1969)، آزمون رسمی خواندن و نارساخوانی (کرمی نوری و مرادی، 1388)، پرسشنامهٔ خود پنداشت خواندن (آهلووالیا، 1961) و پرسشنامهٔ نگرش خواندن (مککنا و کر، 1990) استفاده شد. برنامهٔ آموزش داستان، در طی هشت جلسه با مشارکت دانش آموزان، به گروه آزمایش آموزش داده شد؛ درحالی که گروه کنترل، آموزشی در این زمینه دریافت نکردند.
نتایج تحلیل کوواریانس پس آزمون برای نمرات خود پنداشت و نگرش به خواندن، نشان داد که با حذف اثر نمره های پیش آزمون، اثر داستان خوانی بر نمره های پس آزمون معنادار است (0٫001 >p). همچنین تاثیر آموزش بر خرده مقیاس های خود پنداشت خواندن و نگرش به خواندن، با حذف اثر نمره های پیش آزمون معنادار شد (0٫001> p).
با توجه به یافته های به دست آمده از این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش برنامه ای کاربردی مانند آموزش مبتنی بر داستان، به عنوان رویکردی خلاقانه و جدید، به دانش آموزان مبتلابه نارساخوانی، می تواند علاقهٔ آن ها به خواندن را برانگیزد؛ همچنین بسیاری از برداشت های غلط آن ها را دربارهٔ خودشان اصلاح کند.