آتش خانه در فرهنگ عشایر و اقوام جنوب ایران

در ایران باستان، آتش از عناصر اصلی حیات بشر محسوب می شد که همواره مورد ستایش و احترام بود. در ایران پس از اسلام، به تبع تغییر تدریجی در دین، احترام و تقدس آتش رو به نقصان نهاد. به رغم این، در برخی مناطق ایران، از جمله جنوب کشور، قداست و حرمت آتش در خانه های عموم، حراست و صیانت شد. افروختن آتش در روز و شب، آیین ها و آداب خاص آن، سوگند به آتش و اجاق آن و نام گذاری فرزندان به اسم آذر، آتش، آتشین و آتشو از نمودهای این احترام و تقدس بود. به علاوه، در نظام اجتماعی عشایر و ساخت سنتی بعضی اقوام، نام تش (= آتش) مبین واحدی از این نظام بود. یافته های این مقاله بیانگر آن است که آتش و قداست آن در تمام امور زندگی عشایر و اقوام جنوب جاری و ساری بود[m1] ه و شوون متعدد و مختلفی از مسایل اجتماعی، اقتصادی، مذهبی و فرهنگی قوم را شامل می شده است.