سبک بخشی به صدای دیگری در رمان مادام بواری: دغدغه گوستاو فلوبر برای خلق اثری از هیچ

مفهوم زبانشناختی- ادبی صدای دیگری در نوع ادبی رمان، به دنبال نظریه فرآیند شکل گیری گفتمان (نگاهگویشوربه گزاره خود)، ارائه شده توسط زبانشناس و سبک شناس سوییسی شارل بالی (1932)، در اصل تداعی کننده اصطلاح ادبی- فلسفی دیالوژیسم dialogisme) le)و یا گفتگومندی کلام شناس برجسته و تحول گرای روس زبان، میخائیل باختین (ادبیات داستایفسکی، 1970) می باشد که صحبت از متون چند صدایی می کند. باختین در این اثر بدین باور است که راوی دیگر تنها گوینده داستان خود نیست، بلکه باید به وجود صداهای ضمنی دیگری، بخصوص در مورد شخصیت (اصلی) داستان، (به شکل گفتگوی درونی) معترف بود که لابه لای صدای راوی به گوش می رسد. در نتیجه، کلام او شفافیت و یکنواختی خود را از دست داده و بیش از بیش دچار ابهام می گردد. مادام بواری رمانی گفتگومند در حد اعلاء خود است که بواسطه آن فلوبر زبانشناسی را وارد ادبیات کرده و باید اذعان داشت که این اثر در توسعه نوع ادبی رمان در نیمه دوم قرن 19 میلادی تاثیر بسزایی داشته است.
برای فلوبر، پردازش کلام دیگری و توصیف طاقت فرسای وقایع در این رمان از چنان اهمیتی برخوردار بوده که در نتیجه آن نگارش اثر قریب به پنج سال به طول انجامید. در این مقاله، تلاش نویسنده بر آن است، ضمن اشاره به نظریه گفتگومندی باختین، مضمون ادبی ذهنیت کلامی در رمان مادام بوراری از ورای ابزارهای زبانشناختی دخیل در این امر از قبیل: گفتار غیر مستقیم آزاد، جملات خوابیده، سخن مبتنی بر باور، کلام چند صدایی، پرسش های بلاغی و ماضی ساده ذهن گرا را مورد مطالعه قرار دهد.