مدل سازی ساختاری عوامل موثر بر جذب گردشگران به پدیده های گردشگری مصنوعی (مورد مطالعه: پارک و دریاچه چیتگر تهران)

انسان شهرنشین، با زندگی روزمره در فضایی که خود ساخته، فرصت گذران اوقات فراغت و گردش در طبیعت را از دست داده و در اندک فرصت پیش رو، محدودیت های مسافت و زمان کمتر مجال گردش در دل طبیعت را به او داده است. این مسئله در کلان شهرها ازجمله تهران بحرانی تر است؛ چراکه فضاهای طبیعی گردشگری و گذران اوقات فراغت اطراف شهر، دست خوش رقابت گروه های متعدد اقتصادی شده و تنگناهای بسیاری در این عرصه به وجود آمده است. پارک و دریاچه چیتگر (خلیج فارس)، در حاشیه بافت شهر تهران، فرصت ارزنده ای برای شهروندان و گردشگران به وجود آورده تا اوقات فراغت خود را، در فضای شبه طبیعی، سپری کنند. اما، به دلایل بسیاری، این مجموعه نتوانسته از تمام ظرفیت های خود برای جذب بازدیدکننده و گردشگر بهره ببرد. هدف پژوهش حاضر مدل سازی ساختاری عوامل موثر بر کشش گردشگران به جاذبه مصنوعی مذکور است. در این پژوهش، که ماهیتی کاربردی دارد، با روش تحلیلی توصیفی و با ابزار پرسش نامه محقق ساخته، تاثیر عوامل گوناگون اقتصادی، اجتماعی، دسترسی و کیفیت محیطی بر بهبود و گسترش گردشگری پارک و دریاچه چیتگر بررسی می شود. حجم نمونه پژوهش، با بهره گیری از فرمول کوکران، 185 پرسش نامه محاسبه شد و برای استنباط های علمی مدل سازی معادلات ساختاری، آزمون T و ضریب همبستگی اسپیرمن به کار گرفته شد. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که عوامل اجتماعی، با ضریب رگرسیونی 93/0 وp–value برابر 002/0، بیشترین اثر را بر جذب گردشگران و بازدیدکنندگان از این جاذبه دارد.