به کارگیری روش تجزیه وتحلیل عوامل شکست در ارزیابی مخاطرات آزمایشگاه های یک پژوهشکده

همه ساله شاهد موارد متعددی از حوادث خطرآفرین و حتی مرگ آور در آزمایشگاه های مختلف می باشیم لذا شناسایی ریسک خطرات در آزمایشگاه ها و تلاش در راستای ایجاد شرایط ایمن بسیار حائز اهمیت می باشد. هدف اصلی این تحقیق بررسی مخاطرات احتمالی در آزمایشگاه های پژوهشکده اکولوژی خلیج فارس و دریای عمان می باشد.
به منظور ارزیابی مخاطرات احتمالی در 11 آزمایشگاه پژوهشکده و طبقه بندی آن ها، از روش «تجزیه وتحلیل عوامل شکست و آثار آن»1(FMEA) و برخی روش های آماری استفاده گردید.
نتایج حاصل از بررسی مخاطرات بالقوه حاکی از آن است که سطح ریسک در تمامی آزمایشگاه ها به جز آزمایشگاه بنتوز، در حد نیمه بحرانی و بحرانی قابل ارزیابی می باشد و لذا اجرای اقدامات اصلاحی مناسب در مورد آن ها الزامی می باشد. بر اساس نتایج آزمون های Kruskal-Wallis، اختلاف معنی داری میان آزمایشگاه های پژوهشکده از دیدگاه عدد الویت ریسک 2(RPN) مشاهده می شود. مراجعه به نتایج آزمون های posthoc در هر دو مرحله، نشانگر آن است که کمترین میزان مخاطرات در آزمایشگاه های بنتوز و بافت شناسی مشاهده می شود و بیشترین مخاطرات در آزمایشگاه تجزیه دستگاهی قابل تشخیص است. از سوی دیگر نتایج مربوط به گروه بندی آزمایشگاه ها با استفاده از آنالیز خوشه اینیز تا حدود زیادی به نتایج آزمون های posthoc شباهت دارد. با توجه به نتایج آزمون Mann-Whitney U می توان چنین استنتاج نمود که صرفا در مورد آزمایشگاه آماده سازی نمونه، اختلاف معنی داری بین مقادیر RPN در قبل و بعد از اقدامات اصلاحی مشاهده می گردد (p >0.05).
درمجموع می توان چنین استنتاج نمود که FMEA روشی مناسب برای ارزیابی مخاطرات کارکنان آزمایشگاه های تحقیقاتی می باشد و از روش های آماری مناسب نیز می توان برای تحلیل های تکمیلی استفاده نمود