تغییرات فاکتورهای فیبرینولیز زنان یائسه دارای اضافه وزن و چاق در پاسخ به تمرین هوازی

چاقی و یائسگی هر دو خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهند که با افت ظرفیت فیبرینولیز همراه است. تمرین هوازی با کاهش خطر بیماری های قلبی عروقی همراه است، بااین حال نقش تمرین هوازی بر tPA و PAI-1 به عنوان تنظیم کننده های اصلی سیستم فیبرینولیز در زنان یائسه چاق درک نشده است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی بر فاکتورهای فیبرینولیز در زنان یائسه داری اضافه وزن و چاق می باشد.
24 نفر زن یائسه دارای اضافه وزن و چاق (دارای میانگین و انحراف استاندارد سن 02/5±61/53، وزن 74/7±95/74 و BMI 43/3±56/30) به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (12 نفر) و کنترل (12) تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هر هفته با شدت 60-75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره و مدت 30-60 دقیقه تمرین کرد. در حالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه های خون جمع آوری و سطوح پلاسمایی tPA و PAI-1 به روش الایزا اندازه گیری شد. از آزمون های t مستقل و همبسته برای تحلیل داده ها استفاده و سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.
تحلیل داده ها نشان داد، تمرین هوازی باعث کاهش معنی دار سطوح پلاسمایی PAI-1 شد (05/0P≤)، درحالی که تاثیر بر tPA نداشت (05/0P>). همچنین، تمرین هوازی باعث کاهش تری گلیسرید، LDL و افزایش HDL شد (05/0P≤)، اما تاثیری بر کلسترول تام نداشت (05/0P>).
تمرین هوازی با شدت متوسط نقش موثری در کاهش PAI-1 و بهبود نیم رخ لیپیدی در زنان یائسه دارای اضافه وزن و چاق ایفا می کند، بااین حال به نظر می رسد تغییرات tPA پلاسمایی را تحت تاثیر قرار نمی دهد.