تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه ی اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم توان جسمی-حرکتی

کم توانی یکی از انواع واقعیت‏های جهان امروز است که تبعات انکارناپذیر زیادی بر جامعه دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه‏ اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم‏ توان جسمی-حرکتی انجام شده است.
مطالعه نیمه آزمایشی حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه‏ آماری این پژوهش تمامی مردان کم‏ توان جسمی-حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 بود که از میان آنان سی نفر با روش نمونه‏ گیری در دسترس انتخاب گردید و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل (هر گروه پانزده نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش هشت جلسه‏ نود دقیقه ای با روش امید درمانی گروهی آموزش دید. اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. پرسشنامه‏ خودکارآمدی شرر (SGSES) در مراحل پیش ‏آزمون و پس‏ آزمون توسط هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که بین میانگین نمره‏ های پس‏ آزمون خودکارآمدی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر آموزش امید درمانی گروهی باعث افزایش خودکارآمدی در مردان کم توان جسمی-حرکتی شده است.(01/0>P)
یافته های این پژوهش در مجموع حاکی از اثربخشی آموزش امید درمانی گروهی بر افزایش خودکارآمدی مردان کم توان جسمی-حرکتی است. بنابراین، اجرای چنین جلساتی در مراکز و کلینک های مددکاری اجتماعی و بهزیستی توصیه می شود.