بازداشت موقت در سیاست کیفری ایران

بازداشت موقت قرار تامینی است که بر اساسآن متهم در تمام یا در بخشی از دوران تحقیقات مقدماتی یا دادرسی باید زندانی شود. این قرار شدید ترین نوع قرار های تامین کیفری است.از آنجا که قرار بازداشت موقت با اصل برائت و آزادی رفت و آمد افراد مغایر است و نتایج زیان بار آن غیر قابل جبران می باشد، قانونگذاران درباره مشروعیت به کارگیری آن تردید داشته و سعی کردهاند آن را از اختیار قاضی خارج کنند و تحت قاعده و قانون در آورند تا دادرسان نتوانند به اراده و دلخواه خود افراد را بازداشت کنند. بازداشت ، اصطلاح حقوق کیفری به معنای حبس متهم در جریان تحقیقات مقدماتی که گاهی تا پایان رسیدگی ماهوی و صدور حکم و شروع به اجرای آن ، ادامه می یابد. این اصطلاح درباره اموالی نیز که در اجرای مفاد احکام دادگاه ها یا تعهدات مندرج در سند رسمی ، توقیف می شوند و همچنین در وثیقه ای که دادسرا به عنوان تامین ازمتهم اخذ می کند، به کار می رود. دراین صورت ، بازداشت وصفی است که مرجع ذیصلاح به مال معین می دهد و آثاری مانند عدم امکان نقل وانتقال ، و ضبط وثیقه درصورت عدم حضور متهم ، برآن مترتب می شود بازداشت متهم که از آن در حقوق کیفری ایران به توقیف احتیاطی نیز تعبیر شده است عبارتست از سلب آزادی از متهم و زندانی کردن او در طول تمام یا قسمتی از تحقیقات مقدماتی که ممکن است تا صدور حکم قطعی و یا اجرای آن ادامه یابد و هدف از آن حصول اطمینان از دسترسی به متهم، حضور به موقع وی در مرجع قضایی، جلوگیری از فرار یا اخفای وی و یا امحاء آثار جرم و تبانی با شرکاء و معاونین احتمالی جرم می باشد.