بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال (CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت

سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
در یک مطالعه توصیفی مقطعی 117 بیمار دارای سندرم تونل کارپال مراجعه کننده به کلینیک امام رضا (ع) مورد بررسی قرار گرفتند، اطلاعات این بیماران از طریق پرسشنامه ای که شامل نتایج آزمایش الکترودیاگنوز، مشخصات فردی بیمار، شرح حال و تشخیص اولیه بیماری و نتایج بررسی،EMG /NCV[3]، مشخصات NCV شامل نوع (موارد یکطرفه و دوطرفه) و نیز شدت بیماری تونل کارپال، نتایج EMG شامل اطلاعات مربوط به وجود رادیکولوپاتی گردنی همراه نوع و سندرم دابل کراش ثبت گردید و اطلاعات در نهایت وارد نرم افزار SPSS شده و از طریق آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 117 بیمار با تشخیص اولیه سندرم تونل کارپال، 21 نفر (9/17%) بیماران مرد و 96 نفر (1/82%) زن، با میانگین سنی 5/46 سال بودند. بیشترین درصد(5/41٪ ) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ( CTS ) را زنان خانه دارتشکیل می دادند. 48 نفر (41%) از کل بیماران CTS دو طرفه و 69 بیمار (59%) CTS یکطرفه داشتند. شیوع سندرم دابل کراش در این مطالعه حدود 35% برآورد شد. از 41 بیمار مبتلا به سندرم دابل کراش ، 25 نفر (61%) دابل کراش یکطرفه داشتند و که در بیشتر موارد (8/48%) با شدت متوسط و با درگیری در ریشه عصبی C7 ( 7/70%) بود. با استفاده از Regression Binary Logisticو با استفاده از مدل Enter مشخص گردید سن و شاخص توده بدنی([4] (BMI دو متغیر تاثیر گذار بر بروز توام سندرم تونل کارپال و درگیری مهره های گردنی بوده اند( 0001/0P< ).
از آنجا که اطلاع از همزمانی وجود رادیکولوپاتی گردنی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ضروری می باشد، لازم است بیماران مبتلا به این سندرم، از نظر وجود سندرم دابل کراش نیز مورد بررسی قرار گیرند.