مروری بر روش های میکروساخت هیدروژل های ژلما

در دهه اخیر، هیدروژلما به عنوان یکی از هیدروژل های زیست سازگار و زیست تخریب پذیر مطرح در کاربردهای مختلف مهندسی پزشکی معرفی شده است. ژلما زیست پلیمری است که از واکنش مستقیم ژلاتین و متاکریلیک انیدرید به دست می آید. این پلیمر، به دلیل خواص زیستی و فیزیکی مناسب در طراحی و مهندسی داربست ها، ایجاد میکرو یا نانوکامپوزیت های پلیمری، طراحی سامانه های دارورسانی، سیگنال دهی سلولی، زیست حسگرها، انتقال ژن و کاربردهای مختلف مهندسی پزشکی مطرح شده است. ژلما در اثر تابش فرابنفش شبکه ای شده و هیدروژل می شود. فنون مختلفی در طراحی و ساخت آن همچون الگودارکردن نوری، میکروقالب گیری، پدیده خودگردایش، میکروسیالی، زیست چاپ، بافندگی الیاف و پارچه می تواند به کار رود. ساختارهای سه بعدی و داربست ها بر اساس هیدروژل ژلما، می توانند برای تقلید ساختار بافت های طبیعی طراحی و در مهندسی بافت و بازتولید دارو استفاده شوند. هرچند چالش هایی همچون مقیاس های طولی متفاوت، نسخه برداری از میکرومویرگ های توخالی، رگ زایی در مقیاس میکرو و محدودیت حمل اکسیژن در گستره ابعادی سانتی متر وجود دارد که نیاز به بررسی بیشتر دارد. استفاده از روش های ترکیبی ساخت و بررسی های دقیق اثر پارامترهای سامانه یا واردکردن مواد افزودنی جدید قسمتی از راه حل به نظر می رسد. قابلیت های ژلما در روش های گوناگون ساخت در کنار خواص فیزیکی، مکانیکی و زیستی انعطاف پذیر، آن را برای کاربردهای آینده زیست پزشکی و تولید اندام های خودگردایشی با انواع مختلف سلول ها مناسب می سازد.