رابطه معنویت گرایی با عشق ورزی و الگوی ارتباطی زوجین

با توجه به نقش سلامت خانواده در جامعه و همچنین تاثیر الگو های ارتباطی و سبک های عشق ورزی در سلامت خانواده، پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه ی معنویت گرایی با عشق ورزی و الگوی ارتباطی زوجین انجام شد.
پژوهش حاضر مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود که به صورت مقطعی در سال 1395 انجام شد. بدین منظور از میان زوجین ناحیه 4، منطقه 20 شهر تهران، نمونه ای با حجم 500 نفر (250 نفر زن، 250 نفر مرد) درمجموع، 250 زوج با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های الگوی ارتباطی زوجین (CPQ) کریستنسن و سالاوی (1984)، معنویت پارسیان و دونینیگ (2009) و نگرش های مربوط به عشق هندریک و هندریک (1986) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد.
نتایج تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که متغیر عشق ورزی زوجین با مولفه های اهمیت اعتقادات معنوی، خودآگاهی، نیازهای معنوی و فعالیت معنوی به ترتیب همبستگی مستقیم در سطح معناداری (01/0) داشت. مولفه های معنویت از عشق ورزی، پیش بینی معناداری ارائه دادند. از بین الگو های ارتباطی، الگوی سازنده متقابل رابطه مثبت و معناداری با مولفه های معنویت در سطح 01/0 داشت و الگو های کناره گیری/ توقع، مردمتوقع/زن کناره گیر، زن متوقع/ مرد کناره گیر و اجتناب متقابل با مولفه های معنویت رابطه منفی و معناداری داشتند.
با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت هرچقدر اعتقادات معنوی، خودآگاهی، نیازهای معنوی و فعالیت معنوی بالاتر باشد، به دنبال آن هم عشق ورزی زوجین بالاتر است و زوجین در ایجاد رابطه سازنده متقابل و کاهش رفتا رهای اجتنابی ناسالم بهتر عمل می کنند.