عملکرد و اجزائ عملکرد دانه و محتوای نسبی آب در ذرت (Zea mays L.) تحت تنش کمبود آب و دو گونه قارچ میکوریز

اثرات دو گونه قارچ میکوریز بر عملکرد، اجزای عملکرد دانه، ارتفاع بوته، محتوای نسبی آب (RWC) و کلروفیل در ذرت سینگل کراس 704 تحت تنش کم آبی، تحت آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال زراعی 1395 در ایستگاه تحقیقاتی مغان بررسی شد. تنش کمبود آب در دو سطح آبیاری عادی و قطع آبیاری قبل گلدهی به عنوان عامل اصلی و سه سطح قارچ میکوریز، شاهد یا بدون تلقیح، Glomus mosseae و Glomus etunicatum به عنوان عامل فرعی بودند. نتایج نشان داد تنش کمبود آب باعث کاهش معنی دار صفات عملکرد و اجزای عملکرد دانه، ارتفاع بوته، RWC و محتوای کلروفیل گردید. میزان کاهش عملکرد دانه، اجزای عملکرد دانه، RWC و شاخص کلروفیل در شرایط کمبود آب نسبت به شرایط آبیاری عادی به ترتیب حدود 14، 13، 20 و 13 درصد بود. قارچ میکوریز به طور معنی دار باعث تقویت صفات ارتفاع بوته، RWC و شاخص کلروفیل نسبت به تیمار شاهد گردید. اثر متقابل تنش کم آبی × قارچ میکوریز نیز فقط برای صفات عملکرد دانه و وزن صد دانه معنی دار بود. طوریکه بیشترین عملکرد دانه در واحد بوته (8/193 گرم) و وزن صد دانه در بوته (2/36 گرم) مربوط به گونه G. mosseae در شرایط آبیاری عادی بود. گونه های قارچ میکوریز باعث تقویت عملکرد دانه، ارتفاع بوته، RWC و شاخص کلروفیل گیاه ذرت شدند. براساس نتایج این تحقیق استفاده از گونه G. mosseaeبرای تقویت علمکرد دانه و افزایش فتوسنتز تحت شرایط تنش کم آبی در ذرت مناسب به نظر می رسد.