اثر تمرین تداومی و تناوبی در آب بر ژن Hand2 و توده قلب موش های نر ویستار

هایپرتروفی فیزیولوژیک قلب در پی فعالیت بدنی با تغییراتی در توده قلب نمایان می گردد. این فعالیت ها موجب تغییر در بیان ژن های درگیر در این هایپرتروفی می شود و Hand2 یکی از این ژن هاست. پژوهش حاضر در پی یافتن اثر فعالیت های تداومی و تناوبی در آب بر بیان ژن Hand2 و توده قلب موش ها انجام گرفت.
24 سر موش ویستار نر با وزن 7/15 ± 30/229 گرم در چهار گروه کنترل، شم، تمرین تداومی و تناوبی به طور تصادفی قرار گرفتند. گروه تداومی 12 هفته 5 روز در هفته با افزایش مدت شناوری به طور فزاینده به شنا در حوضچه پرداختند. گروه تناوبی نیز 12 هفته و 4 روز در هفته با افزایش وزنه نسبت به وزن بدن و مدت زمان شنا نسبت به زمان استراحت به طور فزاینده به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین تمرین، وزن قلب و بطن چپ و میزان بیان ژنHand2 اندازه گیری شد. برای ارزیابی داده ها از روش تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.
وزن قلب و بطن چپ در گروه های تمرینی به طور معنی داری بیشتر بود. میزان افزایش بیان ژن Hand2 نسبت به گروه کنترل در گروه شم 05/1، تداومی 15/6 و تناوبی 76/6 برابر بود که این افزایش در دو گروه تمرین نسبت به گروه های شم و کنترل معنی دار بود.
در شرایط پژوهش حاضر انجام هر دو نوع تمرین موجب افزایش Hand2، وزن قلب و بطن چپ می شود. با توجه به صرف زمان کمتر در تمرین تناوبی، به نظر می آید این نوع تمرین مقرون به صرفه تر است.