مروری بر عملکرد درمانگران تجربی در فیروزآباد 1370-1300 خورشیدی

زندگی انسان، نیازمند سلامت و شادابی است و این سلامت، خود در گرو محیط زیست، بهداشت و مسائل متعدد دیگری است. تا قبل از ظهور علوم جدید و از جمله پزشکی نوین، طب (تجربی، عامیانه) مسوولیت درمان و بهداشت اکثر جوامع را به عهده داشته است.
در ایران اواخر دوره قاجاریه و در آستانه شروع حکومت پهلوی، تحولی عمده در این زمینه به وقوع پیوست که همانا همراهی و همپوشانی دو شیوه طب تجربی و طب جدید در کنار یکدیگر بوده است. در همین راستا در اغلب شهرهای ایران و از جمله شهرستان فیروزآباد، علی رغم شیوع بعضی از بیماری های مسری خطرناک و یا اتفاقات منجر به آسیب برای مردم که خارج از حیطه عملکرد طب تجربی قرار داشته اند، اما فروشندگان گیاهان دارویی (عطاران) و سایر همکاران آن ها به مداوا و درمان بیماری ها مشغول بودند.
اگرچه ضعف تشخیص و کمبود امکانات پزشکی، نتایج مطلوب را به وجود نمی آورد، اما تلاش های دست اندرکاران این گروه قابل توجه بوده است، زیرا با توجه به اوضاع جامعه، تسلط خرافات و عدم آموزش فعالان طب تجربی (عطاران)، بعضی از روش های ابداعی آنان در التیام درد بیماران موثر واقع می گشت، اگرچه در این میان طول درمان بیماری بعضی از شهروندان افزایش یافته و یا خطراتی جانی آنان را تهدید می کرد.
در این مقاله سعی شده است تا بر اساس اوضاع اجتماعی، شیوه های درمانی، داروها و روش های تجربی از تاثیرات و نتایج آن در سلامت مردم فیروزآباد اطلاع حاصل گردد.