تجدید نظر در محدوده مرجع آمینوترانسفرازها

مقدمه آمینوترانسفرازها به عنوان مارکرهای سرمی ارزان و قابل دسترس که می توانند آسیب به سلول های کبدی را در مراحل اولیه نمایان کنند، آزمون هایی بسیار کاربردی هستند. چنان که علاوه بر استفاده این آنزیم ها در تشخیص اولیه بیماری های کبدی، ارتباط آن ها با بیماری های رو به گسترش، نظیر سندرم متابولیک و بیماری های قلبی عروقی مد نظر قرار گرفته است. این شاخص ها، نخستین بار حدود 60 سال قبل به عنوان شاخصی برای آسیب های کبدی مطرح شدند ولی گسترش کاربرد آن ها در دهه 1980 میلادی و برای تشخیص هپاتیت غیرA و غیرB (هپاتیت C) اتفاق افتاد. در اواخر قرن بیستم اصلاح محدوده مرجع آمینوترانسفرازها با استفاده از گروه های بزرگی از اهداکنندگان خون مد نظر قرار گرفت و نتایج متفاوتی حاصل شد. در سال های اخیر نتایج این مطالعات به این دلیل که حاصل بررسی گروه های خاصی از جامعه بودند مورد تردید قرار گرفته است و پژوهش های گسترده ای بر روی جمعیت های عمومی مناطق مختلف جهان آغاز شده است. با این حال در مطالعات مختلف نتایج متفاوتی به دست آمده است و این مسئله لزوم انجام مطالعات بومی در نژادهای مختلف و بر پایه جمعیت ها را بیان می کند. متاسفانه تا کنون در ایران علی رغم شیوع روز افزون بیماری های قلبی عروقی و سندرم متابولیک، پژوهشی بر روی محدوده مرجع آمینوترانسفرازها که هم قابلیت تعمیم به سطح جامعه را داشته باشد و هم در آن عوامل مخدوشگر در سطح سرمی این آنزیم ها مورد توجه واقع شده باشد، انجام نشده است. لذا انجام مطالعه ای با این خصوصیات در مورد محدوده مرجع این شاخص ها پیشنهاد می گردد.