اثر فرمولاسیون نانولیپوزوم های مختلف بر درون پوشانی و پایداری کورکومین

کورکومین ماده ای هیدروفوب است که به علت ناپایداری در شرایط فیزیولوژیکی و جذب پایین، به سرعت از بدن دفع شده و دسترسی زیستی پایینی دارد. در این پژوهش به منظور تثبیت ساختار فسفولیپید، حفاظت از لیپوزوم ها و بهبود پایداری کورکومین در شرایط روده ای از فرمولاسیون های حاوی فسفولیپید (S75 و P90G)، سدیم هیالورونات و اودراجیت (S100 و L100) استفاده شد. نتایج نشان داد که P90G در مقایسه با S75 لیپوزوم-هایی بسیار کوچک (10±130 نانومتر) با شاخص پراکندگی پایین (03/0±17/0) ایجاد کرد در حالی که افزودن هیالورونان و اودراجیت به افزایش معنی-دار این مقادیر منجر گردید. لیپوزوم های حاوی اودراجیت، دارای اشکال کروی و بیضی شکل چند لایه یا تک لایه بزرگ با میانگین اندازه 400-300 نانومتر بودند، طوری که برخی از آنها، تعدادی وزیکول کوچک تر را در درون خود محبوس کرده بودند. لیپوزوم های تولید شده با هر دو نوع اودراجیت، بازده درون پوشانی بالا (بیش از 80 درصد) بلافاصله پس از تولید داشتند، به علاوه در این نمونه ها حین نگهداری کاهش معنی داری نیز مشاهده نگردید. لیپوزوم های حاوی اودراجیت S100 دارای اندازه کوچک تری (31±287 نانومتر) در مقایسه با نمونه حاوی اودراجیت L100 (33±407 نانومتر) بلافاصله پس از تولید بوده، به علاوه پایداری خود را حین نگهداری حفظ کرد. تثبیت لیپوزوم ها در شبکه پلیمری هیالورونان- اودراجیت منجر به افزایش پایداری آنها در برابر شرایط سخت گوارشی مانند قدرت یونی و تغییرات pH شد؛ بدین ترتیب لیپوزوم های حاوی اودراجیت S100 با داشتن فاکتورهای ابعادی مناسب و پایداری مطلوب جهت بارگذاری و انتقال مقادیر بالای کورکومین انتخاب گردید.