بیعت از دیدگاه امام علی(ع) در آموزه های نهج البلاغه

بیعت در ادبیات آیینی اسلام، بیانگر کارکرد مشارکت جویانه مردم در حکومت و به مفهوم حق حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش است که در متن حاکمیت الهی پذیرفته شده است. منظور از حق حاکمیت آن است که مردم حق دارند خود سرنوشت خویش را به دست گیرند. بیعت در نگاه و عمل امام علی× تناسب بی مانندی با جمهوریت و حاکمیت اراده ملت دارد؛ در نگاه امام علی× بیعت وسیله تحقق حکومت و نشان مقبولیت آن است. در این نوشتار ضمن تعریف واژگانی و اصطلاحی بیعت و تبیین تاریخی این رخداد بزرگ در غدیرخم و پس از دوران خلافت سه خلیفه نخست، با ارائه نگاهی جامع از مقوله بیعت در گفتار، نوشتار و رفتار امام علی× با تکیه بر نهج البلاغه و دیگر نگاشته های حدیثی، ضرورت و اهمیت این رویکرد در شکل گیری حکومت عدل علوی بررسی و ملاک های بیعت صحیح از دیدگاه آن حضرت بیان شده است. همچنین گوشه ای از تصویرآفرینی هنری ایشان در توصیف رخداد بیعت نمایانده شده است.