ارزیابی تحمل به شوری دورقم گلرنگ با استفاده از روابط یونی و شاخص های بیوشیمیایی

به منظور ارزیابی تحمل به شوری دو رقم گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) و شناسایی مهم ترین شاخص های موثر بر تحمل به شوری، آزمایش گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با دو فاکتور شوری آب آبیاری در 4 سطح (2، 4، 8 و 12 دسی زیمنس بر متر) و ارقام گلرنگ (صفه و زنده رود) در چهار تکرار انجام شد. با افزایش شوری از 2 به 4، 8 و12 دسی زیمنس بر متر، وزن خشک بوته رقم صفه به میزان13، 30 و 58 درصدکاهش یافت در حالی که این مقدار در رقم زنده رود به ترتیب 9، 28 و 40 درصد بود. رقم زنده رود در کلیه سطوح شوری بیشترین مقدار کلروفیل a،b، شاخص سبزینگی و فعالیت آنزیم های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز را به خود اختصاص داد. درصد افزایش سدیم ریشه و شاخساره (ساقه و برگ)، پرولین و مالون دی آلدئید در رقم صفه بیشتر از رقم زنده رود بود. نتایج رگرسیون نشان داد وزن خشک بوته با غلظت سدیم برگ، سدیم ریشه و پرولین دارای همبستگی منفی و معنی دار بود و با نسبت پتاسیم به سدیم، فعالیت آنزیم های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز و کلروفیل a همبستگی مثبت و معنی دار نشان داد. بطور کلی غلظت سدیم ریشه و شاخساره (ساقه و برگ) و فعالیت آنتی اکسیدانت های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز می توانند به عنوان شاخص های کارآمد در شناسایی ارقام متحمل گلرنگ مورد استفاده قرار بگیرند