مطالعه توانایی بازداری، تحمل کام نایافتگی، و کنار آمدن والدین دارای فرزند کم توان ذهنی و ناتوانی جسمانی

خانواده ها وقتی با یک رویداد مانند متولد شدن فرزند کم توان ذهنی یا ناتوان جسمی روبرو می شوند، واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند که پژوهش حاضر با هدف مطالعه توانایی خودبازداری و تحمل کام نایافتگی وکنار آمدن والدین با کم توان ذهنی و ناتوانی جسمی فرزند بود.
طرح پژوهش توصیفی، از نوع علی– مقایسه ای است که از بین والدین دارای فرزند کم توان ذهنی و ناتوانی جسمی شهرستان نقده در سال 1395 به تعداد 200 والدین بطور مساوی از هر گروه 100 نفر و به روش در دسترس انتخاب گردید. برای سنجش متغیر ها از ابزار تحمل ناکامی (هارینگتون، 2005) ، ابزار مقابله با بیماری برای والدین(میلتون و همکارانش، 2010) ، و پرسشنامه خودبازداری( وینبرگر و شوارتز،1990) استفاده گردید،
یافته های این پژوهش نشان داد که در مقایسه خودبازداری کل (0/01) بین دو گروه متشکل از والدین کودکان کم توان ذهنی و ناتوان جسمی تفاوت معنی داری وجود دارد ((P<0/05 ، همچنین در بررسی متغیر کنارآمدن والدین (0/007) تفاوت معنادار آماری بین دو گروه به دست آمد ( (P<0/05، اما در مقایسه متغیر تحمل کام نایافتگی ( 0/37 ) بین دوگروه مورد مقایسه تفاوت معناداری وجود ندارد ( (P<0/05.
والدین کودکان کم توان ذهنی در مواجهه با مشکل نسبت به والدین دارای کودکان ناتوانی جسمانی دیرتر پذیرفته و کنار می آیند بنابراین افزایش خودبازداری و تحمل کام نایافتگی تا حد زیادی در کنارآمدن و ارتقای سلامت روانی والدین دارای کودک کم توان ذهنی تاثیر گذار خواهد بود.