تبیین تاثیر سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی بر قصد کارآفرینانه با در نظر گرفتن نقش تعدیل گری سبک شناختی (مورد مطالعه: دانشگاه تهران)

در جامعه ایران امروز، موانع کارآفرینان صرف نظر از عوامل سیاسی، اقتصادی، حقوقی و مدیریتی به دلایل انسانی – اجتماعی از جمله نادیده گرفتن روابط و پیوندهای اجتماعی و سرمایه انسانی به عنوان مهم ترین دارایی یک سازمان نیز است. از این رو پژوهش حاضر به بررسی تاثیر سرمایه انسانی و اجتماعی به عنوان یکی از اشکال سرمایه های طبقه بندی شده توسط بانک جهانی، بر قصد کارآفرینی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل موثر در راه اندازی یک کسب وکار جدید و کارآفرینانه و با در نظر گرفتن نقش تعدیل گری سبک شناختی می پردازد. جامعه آماری پژوهش حاضر دانشجویان سال چهارم مقطع کارشناسی و سال دوم مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه تهران در سال تحصیلی 1393-92 بودند، چرا که این دانشچویان به طور بالقوه در آستانه شروع یک کسب وکار جدید و کارآفرینانه هستند و همچنین، به دلیل حضور چند ساله آن ها در دانشگاه می توان تاثیر حضور در محیط دانشگاه بر نظرها و ترجیحات آن ها را به خوبی استخراج کرد. بدین منظور بر اساس جدول مورگان 367 پرسشنامه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای از این جامعه جمع آوری شد. به منظور سنجش روایی پرسشنامه پژوهش از تحلیل عاملی تاییدی و جهت تعیین پایایی از آلفای کرونباخ استفاده شد. فرضیه های پژوهش به کمک آزمون مدلیابی معادلات ساختاری مورد بررسی واقع شدند. مطابق نتایج به دست آمده تاثیر مثبت و معنادار سرمایه انسانی بر قصد کارآفرینی مورد تایید قرار گرفت. حال آنکه تاثیر سرمایه اجتماعی بر قصد کارآفرینی فقط در مورد افرادی با سبک شناختی احساسی تایید شد. در نهایت، نقش تعدیل گری سبک شناختی در ارتباط بین سرمایه اجتماعی و قصد کارآفرینانه مورد تایید قرار گرفت.