نقش معارف حکمی در اخلاق عملی انسان بر اساس آموزه های نهج البلاغه

توجه به اخلاق در عرصه های مختلف زندگی رو به افزایش است. ریشه یابی و درمان اختلال های اخلاقی ازجمله الزامات این عصر است و بدون شک یکی از علل رفتارهای انسان در حوزه معرفتی او نهفته است که نشان از پیوند انکار ناپذیر معرفت و عمل دارد. آنچه در این مقاله دنبال می شود، تاثیر اندیشه ها و معارف حکمی به عالم در رفتار انسان است. پس از ارائه تعریف دقیقی از معرفت حکمی، اثرگذاری معارف حکمی بر اصلاح اخلاق عملی اثبات شده و سپس مصادیق مختلف معرفت حکمی از نهج البلاغه استخراج گردیده و به ثمرات اصلاحی که حضرت علی(ع) از آنها در عرصه رفتار نتیجه گیری نموده، پرداخته شده است. هدف این نوشتار بررسی و اثبات تاثیر سازنده معارف نظری در عرصه رفتار است. ازجمله نتایج این نوشتار آن است که انسان جهت اصلاح اخلاق خود در کنار دیگر عوامل سازنده، نیازمند نظام فکری و نظری دقیق مبتنی بر دلائل برهانی، در مورد ابتدا و انتهای هستی و انسان است و بدون آن رسیدن به زیست اخلاقی مشکل است.