بررسی وجود ژن سم شیگا در جدایه های کلینیکی گونه های شیگلا از گذشته تا حال در بوشهر

سیتوتوکسین شیگا (Stx) عامل بیماری شدید روده ای در انسان است. اخیرا ژن stx درگونه های دیگر غیر از شیگلا دیسنتری تایپ 1 یافت شده است. هدف این مطالعه، شناسایی ژن stx در جدایه های کلینیکی جدا شده از دو شیوع قبلی بیماری شیگلوز در شهر بوشهر واقع در در جنوب غربی ایران می باشد.
با روش PCR، حضور ژن های stx و ipaH در DNA خالص شده از 143 جدایه شیگلا بررسی شد. ترادف های تعدادی از محصول های PCR، در گونه های مختلف شیگلا، با پرایمرهای (evt) مشابه به کار رفته در تکثیر این بخش تعیین گردید.
چهارده (3/22 درصد) از 63 جدایه شیگلا مربوط به شیوع شیگلوز در فاصله 83-1381، دارای پاسخ PCR مثبت با پرایمرهای evt بودند. نتایج تعیین ترادف مشخص کرد، محصول PCR ناحیه evt بیشترین شباهت (97 درصد) را با زیر واحد A از سم شیگلا دیسانتری داشت. نتایج PCR پرایمرهای stx و evt در کلیه جدایه های کلینیکی شیگلای جدا شده در فاصله 94-1392 منفی بودند. نتایج آزمایش PCR نشان داد که ژن ipaH در کلیه جدایه ها وجود داشت. بر اساس آزمایش های بیوشیمیایی و آنتی سرم های اختصاصی گونه شیگلا، جدایه های حمل کننده ژن stx، شامل 9(3/14 درصد) شیگلا فلکسنری، 4(4/6 درصد) شیگلا سونه ای، 1(6/1 درصد) شیگلا بوییدی بودند.
ژن stx از قبل در گونه های مختلف شیگلاهای منطقه بوشهر پراکنده شده است. به هر حال نبود این ژن در جدایه های کلینیکی آخرین شیوع شیگلوز ممکن است مقطعی باشد. به دلیل اهمیت ژن stx در افزایش پتانسیل بیماریزایی شیگلا، ضروری است پایش وجود این ژن با روش های ملکولی در آینده پیگیری شود.