نقش امامان معصوم (ع) در کارکردهای عقل درمعرفت خداوند

سرلوحه همه معارف دینی، معرفت خداوند است. برای چنین معرفتی راه هایی پیشنهاد شده است. از جمله آن ها که به ویژه در کلام معصومان(ع) مورد توجه قرار گرفته، چراغ عقل از درون و وجود پیامبران و اولیای معصوم از بیرون است که می توانند رهنمون انسان به معرفت الله شوند؛ اما از آن جایی که عقل به تنهایی نمی تواند اسباب صعود انسان به معرفت گردد، در این مقاله با تاکید بر دیدگاه های روایی، ضمن تحلیل جایگاه حقیقی معصوم و ویژگی های منحصر به فرد آنان در معرفت بخشی انسان ها، تاثیر معصوم را در کارکرد عقل و در نایل شدنش به کمال معرفت الله مورد تحلیل و بررسی قرار می دهیم. معصومان(ع) بر اساس ظرفیت وجودی و تکوینی و مسئولیت تشریعی که بر عهده دارند، زمینه شکوفایی عقل و ایجاد معرفت، و ایمن شدن آن از انحرافات معرفتی را فراهم خواهند ساخت. عقل معصوم به عنوان الگویی تمام عیار می تواند رهنمون عقول انسان ها در باریابی صحیح به معرفت الله گردد و از آسیب ها و انحرافات عقل جلوگیری کند؛ و در جایی هم حضور تکوینی و تشریعی معصوم ضامن تشدید معرفت عقلی در افراد است که هر کدام به ترتیب با عنوان «کارکرد ایجادی»، «کارکرد ایمن سازی» و «کارکرد کیفی» معصوم بر عقل، مورد بررسی قرار گرفته است.