الگوی ساختاری گرایش به مصرف مواد در نوجوانان بر مبنای فضای روان شناختی خانواده و پیشینه اعتیاد اعضای خانواده با میانجیگری گروه همسالان

هدف پژوهش تعیین میزان گرایش نوجوانان مصرف کننده دخانیات به مصرف مواد بر مبنای فضای روان شناختی خانواده و پیشینه اعتیاد اعضای خانواده با میانجی گری گروه همسالان بود. روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری تمامی نوجوانان دختر و پسر 19-13 ساله شهر تهران به تعداد 839057 در نیمه دوم سال 1395 بود. به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایابتدا شهر تهران به 5 قسمت جغرافیایی شمال، جنوب، غرب، شرق و مرکز تقسیم و سپس از بین مناطق 22 گانه شهرداری، 11 منطقه به صورت تصادفی انتخاب و حجم نمونه به پیشنهاد میشل 1993 و با در نظر گرفتن نسبت 10 تا 20 آزمودنی به ازای هر متغیر مشاهده شده و احتمال ریزش نمونه 150 نفر تعیین شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه استعداد اعتیاد ویراست نوجوانان زینالی (1393) ، مقیاس جو عاطفی خانواده هیلبرن 1964، مقیاس همنشینی با همسالان بزهکار پاسکال، رینگوالت و فلولینگ (2003) و ابزار محقق ساخته پیشینه اعتیاد اعضای خانواده 1395 گردآوری و پس از حذف 5 پرسشنامه مخدوش و 3 شرکت کننده پرت، با استفاده از روش الگویابی معادله های ساختاری تحلیل شد. نتایج نشان داد که ضریب مسیر غیرمستقیم فضای روان شناختی خانواده و گرایش به مصرف مواد با میانجی گری گروه همسالان منفی (164/0- =β، 002/0 =P) و ضریب مسیر غیرمستقیم پیشینه اعتیاد اعضای خانواده و فامیل و گرایش به مصرف مواد با میانجی گری گروه همسالان مثبت (153/0 =β، 002/0 =P) است. پیشنهاد می شود والدین با فراهم آوردن فضای روان شناختی و عاطفی مناسب فرزندان خود را از تاثیر همسالان و گرایش به مصرف دخانیات و مواد محفوظ دارند.