مقایسه ی اثربخشی یادگیری خود تنظیم و درمان دارویی در کاهش نشانگان اختلال کاستی توجه/بیش فعالی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ی اثربخشی یادگیری خودتنظیم و درمان دارویی بر کاهش نشانگان اختلال کاستی توجه/بیش فعالی است. روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری کلیه کودکان 10 تا 12 ساله که از بهار تا پایان تابستان 1395به یکی از مراکز درمانی شهر ساری مراجعه نموده و تشخیص اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی دریافت کرده اند. تعداد 30 دختر و پسر از این کودکان با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج انتخاب، و به طور تصادفی به سه گروه 10 نفری تقسیم شده اند. این افراد به تصادف در یکی از گروه های دارودرمانی، یادگیری خودتنظیم و گروه گواه به کارگماری شده اند. برای جمع آوری داده ها ازآزمون کانرز والدین به صورت پیش آزمون و پس آزمون و از آزمون ریون برای سنجش هوش استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از کواریانس در SPSS. 21 اجرا گردید. یافته ها نشان می دهد مداخله یادگیری خودتنظیم به اندازه دارودرمانی (001/0P<) اثربخش است. اما بین دو روش مداخله تفاوت معنی داری (05/0P>) وجود نداشت. بنابراین، می توان نتیجه گرفت به کارگیری فنون و تکنیک های یادگیری خودتنظیم به اندازه دارو درمانی (داروی میتل فینیدیت) در کاهش علائم اختلال کاستی توجه/بیش فعالی اثر بخش است و می توان از آن برای درمان استفاده کرد. ضمن آن که این درمان روان شناختی، اثرات جانبی دارودرمانی را ندارد.